Styl Ryszarda Winiarskiego był ukształtowany już niemal na początku nauki na warszawskiej ASP, z pewnością pomogło w tym uczestnictwo na zajęciach prowadzonych przez Mieczysława Porębskiego, przynależność do Towarzystwa Cybernetycznego oraz pierwotnie studiowane nauki ścisłe na warszawskiej Politechnice. Artysta wyrobił nowatorski jak na owe czasy styl, zbliżony w formie do op-artu jednak oparty na odimiennej filozofii. Dążył do przekroczenia pojęcia i roli tradycyjnie rozumianego dzieła plastycznego. Nie odrzucał materialnej obecności obrazu, jednak była ona mniej ważna niż cała koncepcja i proces twórczy. Wizja sztuki Winiarskiego stała się bliska filozofii Henriego Bergsona, dla którego poznanie intuicyjne było najdoskonalszą formą poznania. Winiarski uzyskał w jego teorii potwierdzenie, że między logiką a emocją nie zachodzi żadna sprzeczność, a w każdym racjonalnym działaniu zawiera się czynnik emocjonalny. Dzięki takiej koncepcji twórczość artysty była oparta na matematycznym fundamencie, czerpała jednak coś z żywiołu, losowego zdarzenia.

Pełen opis do Obszaru 58 brzmi: Penetracja przestrzeni iluzorycznej: zmienna losowa - tablica liczb przypadkowych i kostka do gry.
Zawiera niejako skrót czynników, które wykorzystał artysta. Praca ukazuje rozkłady statystyczne. Podobnie jak w innych obrazach, Winiarski włącza przypadek w proces powstawania dzieła. Głównym modułem kompozycji jest powielony kwadracik o kontrastowych kolorach: czerni i bieli, ułożony w nierówną szachownicę, wynik rzutu kostki do gry i wcześniejszych programowych założeń artysty. Winiarski dodaje trójwymiarowość, przez co widz ma wrażenie wejścia w głąb obrazu. Powstanie owej przestrzeni w wielu przypadkach było związane z udziałem czynnika losowego. Terytorium pracy podzielone na dwie części przez dodatkową skośną ściankę staję się jakby przestrzenią gry komputerowej. Wnętrze jest skonstruowane ze ścian ukształtowanych z czarno-białych pól, pośrodku niczym czarna dziura lawiruje nowy, czarny kształt. Przypomina dwa nierówne trójkąty stykające się wierzchołkami. Nowa forma jest przesunięta w prawo, niedoskonała, może kojarzyć się z błędem systemowym, wirusem który pochłania coraz większą przestrzeń. Czy jest niebezpieczna? Nie mamy odpowiedzi, jest ona wynikiem przypadku, podobnie jak różne wydarzenia w życiu. Poprzez ową figurę oraz skosy przepierzeń całość wydaje się jeszcze bardziej ekspresyjna. Nie sposób oderwać wzroku od przeciwstawnych układów, nierównych ścian, skrótów perspektywistycznych. Chaos jest jedynie pozorny, w układzie rządzi prawo na równi z nieprzewidywalnym przypadkiem. A całość jest odzwierciedleniem zmiennego losu.

Obraz zachęca do wejścia głębiej, wejście w emocjonalny świat Mistrza. Penetrujemy przestrzeń, którą kiedyś misternie układał Ryszard Winiarski, poznając jego dzieła i filozofię pozwalamy trwać artyście, dzieła stają się spadkiem dla potomnych, a my widzowie poszukiwaczami innych interpretacji.